foto Geert van Erven

Hoeveel kan een mens verdragen? Er zijn belangrijker zaken in het leven, maar dat moet je niet zeggen tegen mensen die met hun hele ziel en zaligheid aan iets verbonden zijn. Zoals Henry van Amelsfort (links) en Jan Vioen. Mannen die vergroeid zijn met Willem II. Die het leed van de club zichtbaar met zich meedragen. Ermee opstaan en ermee naar bed gaan. ‘Kan het nog erger? Ik dacht dat we nu alles wel gehad hadden’, zie je verzorger Van Amelsfort denken. Hoe moet hij dit nou weer verkopen?

“Ook bij het ijshockey, een sport die ik vroeger beoefende op een bescheiden niveau, gaat het eigenlijk louter en alleen over Willem II en de moeizame periode waarin de club alweer een tijdje verkeert. Voor iedereen heb ik in principe een woordje over. Alleen als het over voetbalinhoudelijke dingen gaat, kan ik een vleugje cynisme soms niet onderdrukken. Laatst zei iemand dat hij het onbegrijpelijk vond dat Sergio Zijler bij hoekschoppen van ons niet in de zestien van de tegenstander stond in verband met zijn snelheid. Kun je nagaan. Je bedoelt vanwege zijn kopkracht, zei ik.” (voorpublicatie uit boek Willem II, A way of life). Met humor dus.

En dan de heer Vioen, de dokter. Boegbeeld, oud voorzitter ook. Maakt al een half mensenleven het wel en wee van Willem II mee vanuit pole position. Uit A way of life:

Vioen heeft vele geheimen. Geheimen die altijd geheimen zullen blijven. Tja, een dokter die vertrouwensman is. En daarnaast is hij ook een gentleman. Natuurlijk heeft hij een persoonlijke mening over de gang van zaken bij Willem II. Maar publiekelijk ventileren wil Vioen die niet. “Ik weet dat alle bestuursleden en mensen in de leiding die in de loop der tijd de revue gepasseerd zijn zich altijd met ziel en zaligheid hebben ingezet voor Willem II. Ik vind dat ik het ten opzichte van die personen niet kan maken om vanaf de zijlijn kritiek te geven. Er zijn dingen mis gegaan, dat is een bekend gegeven. Wat ik dan wel kwijt wil, is dat ik vind dat trainers te snel worden ontslagen. Daar werden en worden we echt niet veel beter van. Belangrijker is om te zorgen dat we met de club in een rustiger vaarwater komen. Je hebt gelijk als je stelt dat het in standhouden van de club in al die jaren toch wel een rode draad genoemd moet worden. Maar ook al staat het water ons tot aan de lippen, verdrinken zullen we nooit.” Sigaretje dan maar?

Die pink in het verband, de kruk is ook nog net te zien. Kan het typerender? Hoog MASH-gehalte, de ellende van een hele club met zijn duizenden aanhangers. Vastgelegd in één kiek,  treffender kan een foto niet zijn. Maar dat was toen. Na één winstpartij plus een (zwaar onterecht) afgepakt punt kan de wereld er ineens heel anders uitzien. Dat is de charme van houden van, dat is de charme van voetbal. ‘Supporter zijn is vooral lijden”, zei ooit iemand. Klopt als een bus. De gebeurtenissen in Groningen met een voor Willem II negatieve hoofdrol van scheidsrechter Kevin Blom (in Tilburg heet de arbiter tegenwoordig waarschijnlijk schijtsrechter), waren het zoveelste bewijs hiervan. En daar zal het niet bij blijven….

Be Sociable, Share!

•