foto Marcel Bonte ImageXL

In een week waarin nummer veertien de media beheerste, nam Dirk Heesen in Oss na veertien jaar afscheid met plaats veertien. Op (veel) kleinere schaal, maar daarom – in verhouding – niet minder groots. ‘Heesen, Heesen, we worden kampioen’, schreeuwden de fans achter het doel nog maar eens.

Een merkwaardig riedeltje en alleen vorig seizoen daadwerkelijk van toepassing, toen de Utrechter FC Oss na de degradatie in zijn debuutseizoen als hoofdtrainer in één jaar terugloodste naar de Jupiler League. Ook als speler (bijna 500 duels) trouwens zijn werkterrein. Maar om het kampioenschap spelen…

Karakterkin

“Met weinig middelen hebben we hier in al die jaren best wat bereikt”, zei de bejubelde nadat hij zijn emoties weer de baas was. “Ik ben ook trots op mezelf met wat ik hier met de club bereikt heb”, voegde hij er nog aan toe, terwijl hij zijn beide kinderen liefelijk bij alle aandacht voor hemzelf betrok.  Dirk Heesen, de man met de robuuste karakterkop van een straatvechter, maar dat is slechts de verpakking. Recht is recht en krom is krom. Net zo krom als de karakterkin die de makers van het dundoek hem toebedeelden. Een spandoek waarmee een half strafschopgebied gevuld kan worden. Er zijn mensen die het met minder moeten doen.

Die populariteit is niet zomaar gekomen. Van nature is de winnaar Heesen als persoon namelijk sociaal tot en met. En een vakman, bezeten van het spel voetbal. Graag had hij nog een jaar met de huidige selectie gewerkt, maar de leiding besliste anders. Komende dagen pakt hij zijn spulletjes en dan is het finito in Oss. Even een aantal weken genieten van de rust en opladen voor een nieuwe job. Die er nu (concreet) nog niet is, maar zich ongetwijfeld gaat aandienen. Zou moeten aandienen.

Be Sociable, Share!

•