En toen was daar het filmpje van die gasten uit IJsland. Die hadden acts bedacht hoe je op een originele manier een doelpunt viert. Zo wrongen ze zich in allerlei bochten om een toiletbezoek na te bootsen. Compleet met pot én het doortrekritueel. Kon een glimlach niet onderdrukken, hoewel ik het normaal gesproken tenenkrommend irritant vind, dat gedoe na een goal. Kunnen die voetballers niet gewoon blij zijn zoals bijvoorbeeld Alan Shearer deed? Eén arm in de lucht, hoofd een beetje schuin en een korte versnelling richting de cornervlag. Ietwat overdreven, maar het kon.

Bij René van de Kerkhof zetten ze vroeger het hek alvast open als hij gescoord had. Die spurtte, ook met één arm gestrekt in de lucht, langs de gehele lange zijde richting eigen achterlijn. Irritant soms, maar zwaar okay vergeleken met die idioterie van de laatste jaren. Juichen mag, maar wat mij betreft graag op de conventionele, ingetogen manier. Alleen bij een uitzonderlijk doelpunt mag er een sprongetje bij. Ook hierin gaf Johan Cruijff het goede voorbeeld. Na zijn vermaarde lob over Ton Thie wist Cruijff dat dit een hele fraaie was en dus introduceerde hij ter plekke de geoorloofde versie van juichen-plus. Als Cruijff een goal maakte met geluk, wreef hij alleen even over zijn neus en maakte zelfs een wegwerpgebaartje. Bij een reguliere treffer voelde JC ook even aan zijn neus, stak een hand uit voor geïnteresseerden en liep op een drafje terug naar eigen helft.

Idioterie dus. Iets anders kan ik er niet van maken. De buikschuiver van Pierre van Hooijdonk zat al tegen het randje. Voor zover mijn geheugen strekt, zette Mike Obiku ooit de foute toon. Die klom na zijn winnende 1-2 voor Feyenoord bij Ajax met ontbloot bovenlijf in de hekken van het Olympisch Stadion en zwaaide met het shirt in de hand de Rotterdamse fans toe. En liep volgens mij en passant wat snijwonden op. Het werd nadien steeds gekker. Die duim in de mond van Totti, de schoenpoetsversie, shirtjes uittrekken en vervolgens geel krijgen – in een aantal gevallen zelfs goed voor een tweede en dus rood -, reclameborden kapot trappen; gekker kon het niet worden, dacht ik.

Want ik had geen rekening gehouden met een sponsor van RKC Waalwijk. De marketingafdeling van tapijtenfabrikant Desso had ineens ’n lumineus idee. Het knuffelkleedje. Echt waar. In bijgaand clipje geshowd door de spelers na de 1-0 tegen Helmond Sport. Het geld is aan de macht in de voetballerij. Dat is een gegeven, of je het daar nou mee eens bent of niet. Maar alsjeblieft, kan deze onzin voortaan achterwege blijven?!?

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=snl4EU8ElkQ&feature=player_embedded]

Be Sociable, Share!

•