foto Geert van Erven

De voorbeelden vanuit het verleden zijn legio. Het meest recente is Florian Jozefzoon. De vleugelaanvaller die onder Martin Jol debuteerde bij Ajax, maar uiteindelijk toch niet goed genoeg werd bevonden in Amsterdam en nadien bij NAC Breda wegkwijnde. De speurneuzen uit Waalwijk visten hem op en voilà. Florian floreert…

Het Wonder van Waalwijk werd RKC in de jaren negentig genoemd. Petje af voor de voetbalprestaties, maar het kon eigenlijk niet wat daar gebeurde in schoenlappersland, werd daarmee bedoeld. In financieel opzicht met dank aan ome Piet en later ome Ben hield RKC zich in een regio vol BVO’s  echter staande, meer wel dan niet met kunst- en vliegwerk. Eén aspect bleef vrijwel altijd onomstreden. Die neus voor ‘vergeten’ voetballers en spelers met krasjes, die eenmaal in de familiaire en relatief ongedwongen RKC-omgeving zodanig werden uitgedeukt en opgepoetst dat ze werden omgetoverd tot zo goed als nieuw.

Met hoofdrollen voor eerst die andere Piet, Kipping, en later Janus van Gelder als meesterscouts  – en niet te vergeten de rol van Marcel Brands, aanvankelijk als speler en later als manager – flikte RKC het sinds 1988 jaar na jaar, na jaar. Het kunstje dat inhoudt dat voetballen op het hoogste niveau niet louter en alleen afhankelijk is van de dikte van de portemonnee. Maar eerst en vooral van voetbalverstand (en mensenkennis). Okay, na het vertrek van Brands was het effe wat minder en volgden uiteindelijk twee degradaties. ‘Die keren nooit meer terug’, was toen de alom heersende gedachte in den lande.

Keerzijde

Een negende plaats in de Eredivisie was het antwoord van RKC in het seizoen 2011-2012. Europees voetbal op een haar na gemist. De keerzijde van het succes – het wegkapen van belangrijke pionnen, ook buiten de lijnen – deed de kenners vrezen voor de huidige jaargang. In Waalwijk haalden ze de schouders op en gingen simpelweg door met waarin ze goed waren. Hard werken en de poppetjes op de juiste posities zetten binnen het kader van de mogelijkheden. Om wat dat betreft maar even in de meest recente geschiedenis te blijven: Cuco Martina, belandde die voorheen niet op een zijspoor bij RBC? Guy Ramos, was dat niet die redelijke Jupiler League-voetballer bij Dordt? Teddy Chevalier? Daar had nog niemand van gehoord in Nederland. Jozefzoon, was dat niet die buitenspeler die in Breda geen pepernoot raakte? Nordin Boukhari, min of meer vergelijkbaar.

En straks zullen de aasgieren ongetwijfeld opnieuw neerstrijken in Waalwijk na weer een door de buitenwacht voor onmogelijk geachte eindklassering. Van de – in verhouding – best presterende Brabantse voetbalploeg van 2012. Waarover niemand zich daadwerkelijk zorgen lijkt te hoeven maken, want achter de schermen liggen de schaduwlijstjes vast alweer klaar. Als opmaat voor wederom een jaartje tussen de grote jongens. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Net zo gewoon als simpel voetballen eruit ziet. Wat het dus niet is.

Ranglijst eredivisie over 2012

Be Sociable, Share!

•