Het is 2008. DHV viert haar 75-jarig bestaan. Maar het is een jubileum met zorgen. Hoe lang kan de club nog een representatief eerste elftal op de been brengen? Door het geringe aantal jeugdspelers is van doorstroming geen sprake. Het merendeel van de spelers van het vlaggenschip loopt op de laatste benen en wil de kicksen onderhand weleens aan de wilgen hangen. Seizoenenlang bikkelen in de kelder van de 4e klasse heeft zijn tol geëist. Het wel en wee van DHV. Een kijkje achter de schermen van een dorpsclub, deel 2.

De rust bij DHV is maar schijn. Een geplande oefenwedstrijd tegen Madese Boys wordt door de grote buur rijkelijk laat geannuleerd. De balende DHV-trainer Leo besluit zijn spelers dan maar een weekend vrijaf te geven. Mede omdat een viertal selectiespelers, waaronder de van een knieblessure terugkomende Tim, zich moest melden bij DHV 2. De trainer, zijn assistent, het stichtingsbestuur en leider Robbie stonden in Etten-Leur  langs de lijn om hun verrichtingen gade te slaan.

Blauwbekken

Met name stichtingvoorzitter Wim werd hier nogal chagrijnig van. De selectiespelers presteerden ondermaats. Toen de mannen na de eerste helft vervolgens naar Dordrecht reden om de tegenstander van komende zaterdag te analyseren, was Wim’s stemming mede door de koude wind tot op het vriespunt gedaald. De staf zag een verbeterd MZC, maar geen niveau om bang van te worden. Maar Wim was er niet gerust op. Toen hij verkleumd en gestresst op de terugweg uit Dordt ook nog constateerde dat zijn mobieltje kwijt was, ontplofte hij. “Wat een waardeloze middag! Blauwbekken langs de lijn. Het tweede inclusief vier selectiespelers kan niet winnen bij DSE, MZC oogde sterk en nou ben ik ook nog mijn telefoon kwijt! En de speech voor de bruiloft van mijn dochter heb ik ook nog niet af!”  Aha, dat verklaarde dus zijn kort-op-de-kar gedrag. Met de vondst van de gsm – in zijn eigen auto nota bene – bedaarde de stichtingsvoorzitter.

Zaterdag wacht dus de eerste returnwedstrijd van het seizoen 2011-2012. DHV gaat op bezoek in Zierikzee bij de kersverse fusieclub MZC’11 (Zierikzee en METO zijn samengevoegd). Gepakt en gezakt in de bus, samen met de groeiende supportersschare.  Er is weer stevig getraind en volop gesproken aan de Bloemendaalse Zeedijk. Fysiek en mentaal lijken de mannen geprepareerd. Een goed resultaat zal voor wat meer innerlijke rust zorgen. Eerst en vooral bij Wim. Dan kan hij zijn dochter tijdens de winterstop tenminste met een gerust gevoel weg geven. Of zou die speech dan nog niet klaar zijn….? Wordt vervolgd. Tekst: John de Does

Lees ook: Den Hoek Vooruit (1)

Be Sociable, Share!

•