Den Hoek Vooruit (9)
Het is 2008. DHV viert haar 75-jarig bestaan. Maar het is een jubileum met zorgen. Hoe lang kan de club nog een representatief eerste elftal op de been brengen? Door het geringe aantal jeugdspelers is van doorstroming geen sprake. Het merendeel van de spelers van het vlaggenschip loopt op de laatste benen en wil de kicksen onderhand weleens aan de wilgen hangen. Seizoenenlang bikkelen in de kelder van de 4e klasse heeft zijn tol geëist. Het wel en wee van DHV. Een kijkje achter de schermen van een dorpsclub, deel 9.
In het rustieke dorpje vlakbij de grens van Noord- Brabant en Zuid-Holland is er zeker de laatste weken volop zonneschijn. De resultaten zijn goed en iedereen is tevreden. De laatste drie wedstrijden werden gewonnen, ondanks blessures en schorsingen. De technische staf houdt de spelers scherp en fit en de stichting is in samenspraak met de staf druk bezig met het komende seizoen. Het eerste elftal heeft de doelstelling (eindigen bij bovenste vier) bijna gehaald en wellicht zit er nog een toetje in de vorm van deelname aan de nacompetitie in. Dat zou een enorm succes zijn voor deze jonge ploeg die net gepromoveerd is. Het zou een erg snelle oogst zijn, want er wordt in eerste instantie toch vooral gezaaid op sportpark Den Hoekschop. Gezaaid in de vorm van gerichte groeps- of linietrainingen, individuele trainingen, tactische trainingen, videoanalyses en mentale begeleiding. De progressie die een aantal spelers doorgemaakt heeft is significant, soms zelfs spectaculair te noemen.
Oer DHV-er
Een exponent hiervan is clubman en trainingsbeest Sander. Speelt al zijn hele leven bij DHV, is trainer van de D1 en zat tot voor kort meestal op de bank bij het vlaggenschip. Maar door hard te trainen, open te staan voor adviezen en nooit te verzaken, heeft hij zich opgewerkt tot basisspeler. Als dit succes iemand gegund is, dan is het wel Sander. Nooit een onvertogen woord spuiend en altijd zijn ploeggenoten steunend. Ook toen hij op de bank zat. Een voorbeeld voor een ieder! Tekst: John de Does