Hij speelde met Oranje ooit het laatste WK op natuurgras. Was actief in de Champions Trophy, speelde zaalhockey interlands, bemachtigde met de jeugd een Europese titel en hockeyde als speler van Tilburg dertien jaar in de hoofdklasse. Voor Siem Voermans (foto) zijn het mooie herinneringen, maar niet meer dan dat. De huidige coach van Goirle haalt zijn voldoening ook uit niet sportgerelateerde zaken.

Zie je jezelf als iemand van de oude stempel?

“Ik ben al 34 jaar gymnastiekleraar op dezelfde school in Helmond. Dus in ieder geval honkvast. Natuurlijk moet je meegaan in bepaalde veranderingen die het tijdsbeeld met zich meebrengt. Maar neem het hockey, de sport die ik al vanaf de jaren zestig beoefen. De huidige ontwikkelingen zijn niet goed voor deze sport. Een beetje in navolging van de voetballerij worden coaches na vier nederlagen al op het matje geroepen. Hockeyers die vroeger puur en alleen het spel op zich speelden, gaan nu shoppen. Proberen mensen of clubs tegen elkaar uit te spelen om geldelijk gewin. Ik hou wat dat betreft mijn hart vast. Ook met het oog op het aantrekken van buitenlanders. Uitzonderingen daar gelaten, geen goede ontwikkeling. Ze belemmeren de doorstroming. We moeten zuinig zijn met wat we zelf in huis hebben. In mindere tijden zijn dat de mensen waar we op moeten terugvallen.”

Relativeren is je tweede natuur?

“Hockey is vormend geweest in mijn leven, maar niet allesbepalend. Ik heb ook belangstelling voor andere dingen. Altijd gehad. Mijn gezin, mijn werk. Ook toen ik voor Oranje speelde, interesseerde ik me bijvoorbeeld tijdens een toernooi voor andere zaken. Dat toernooi in India gaf me de gelegenheid om Bombay te leren kennen, de Indiase cultuur. Sportief gezien zou je denken dat het westerse boycot van de Olympische Spelen in 1980 in Moskou mij slapeloze nachten bezorgde, maar dat was niet zo. Feitelijk heb ik altijd tegen de echte top aangehikt. Kwam tot iets van 25 interlands, maar zelden als basisspeler. Maar de voldoening was toch daar. In de breedste zin van het woord.”

Wat voor speler was je?

“Iemand die het moest hebben van techniek en handelingssnelheid. Op gras, ja. Aanvankelijk nogal egocentrisch en gefixeerd op doelpunten maken. Later is dat minder geworden, toen groeide ik langzaam uit tot een teamspeler.”

Je zit inmiddels alweer ruim elf jaar bij Goirle…

“Op welke niveau je ook traint en coacht, je probeert altijd het optimale uit een team te halen. Dus dat betekent dat je met een vijfde plaats in de derde klasse misschien wel heel goed hebt gepresteerd, indien de kwaliteiten van de spelers niet groter waren. Goirle speelt na de promotie in de eerste klasse, is een mooie club met 750 leden en ik heb het daar naar mijn zin. Ik heb er weer een jaartje aan vastgeplakt. Trouwe supporters ook, met respect voor elkaar. Resultaat is belangrijk, maar niet het belangrijkste. We zijn te allen tijde onszelf en dat is goed. In ons team zitten ook alleen maar jongens uit Goirle, zoals het over het algemeen ook hoort te zijn. Uiteindelijk biedt dat meer voordelen dan nadelen voor iedere zichzelf respecterende club.”

Be Sociable, Share!

•