Bijna een jaar geleden is hij even ‘gereset’, zoals zoon Jan het omschrijft. En in 2003 stond zijn aorta op springen en werd een omleiding aangebracht. Ad Bax haalt er zijn schouders over op. De supervrijwilliger gaat onverdroten verder met datgene, wat hem al bijna driekwart eeuw in de greep houdt: zijn liefde voor NEO’25. “Als ik op een donderdagavond eens niet op de club ben, wordt er vrijdagmorgen gebeld.”

Zijn kinderen verschaften hem een tijdje terug een mobiele telefoon. Wel zo makkelijk in noodgevallen. “Maar op zaterdag neem ik dat ding niet mee, want dan weet iedereen toch wel waar ik ben”, aldus Bax. En hij heeft er sowieso een hekel aan om gecontroleerd te worden. Ad Bax, 86 jaar jong zou je bijna zeggen en al 74 jaar lid van NEO, redt zich naar eigen zeggen prima. “Mijn rijbewijs is met vijf jaar verlengd.”

Die zaterdagen zijn dus heilig en dat al decennia lang. Met glimmende ogen van trots lepelt hij het dagprogramma op. Eerst naar de slager om de prijzen voor het Rad van Avontuur op te halen. Eenmaal op de club worden de loterijloten verkocht en vanaf half twee bemand hij bij thuiswedstrijden van het eerste het loket voor de toegangskaartjes. Nee, van de wedstrijden ziet hij maar weinig. Hoogstens een glimp halverwege de tweede helft vanuit de kantine. Veel te druk met regelen en een praatje hier en een praatje daar. Vanaf de klok van vijf uur draait Bax zes ronden op het Rad. Rond zeven uur doet Bax nog net niet zelf het licht uit.

Dat hij, behalve als zijn kleindochters spelen, maar weinig van het voetballen ziet, heeft volgens Bax puur met de spanning te maken. Op televisie volgt hij alles wat met sport te maken heeft en zonder problemen, maar NEO was, is en blijft iets speciaals. “Op de club zeggen ze dat ik alles al gedaan heb, behalve voorzitter en trainer.” Op zijn dertiende sloot Bax zich aan bij de club. Tussen 1945 en 1957 speelde hij twaalf jaar in het eerste elftal. Toen al had Bax een bestuursfunctie. “Na zestig jaar ben ik daarmee gestopt. De techniek haalde me in. Ik had me nooit verdiept in computers. Ik moest alles nog per brief doen en dat werkte op een gegeven moment niet meer.”

Over brieven gesproken. Ooit stuurde Bax een brief naar de KNVB nadat hij voor een lichte overtreding uit het veld was gestuurd. “Die scheidsrechter had mij verwisseld met mijn broer. Die was een harde verdediger, ze noemden hem ‘d’n Bax’. Ik was gewoon Ad. ‘Vetrekken Bax’, zei die scheids. Echt voor niks. Ik huilde van kwaadheid. Gelukkig zette de bond die rode kaart om in een waarschuwing.” Die brief had later een ongelooflijke meerwaarde voor Bax. Koninklijke onderscheidingen worden alleen toegekend aan personen met onberispelijk gedrag. Zodoende is Bax nu in het bezit van twee exemplaren. Ze sieren zijn huiskamer, net als het erelidmaatschap van NEO en het certificaat ‘lid van verdienste’ van de KNVB. Op het sportpark is een ruimte naar hem vernoemd: het Ad Bax-plein. “Daarnaast heb ik nog een kwak spelden. En kijk, dit horloge. Uniek met een ingegraveerd logo van de club.”

Hij prijst zijn vijftien jaar geleden overleden vrouw. “Als je vrouw niet achter je staat, kun je het nooit zo lang volhouden. Inmiddels is het natuurlijk wel zo dat ik niet zou weten wat ik anders op een zaterdag zou moeten doen. Maar het was en is nog steeds prachtig om te doen. Het is altijd feest bij NEO. Waar maak je het mee, dat er tegen sluitingstijd uitsmijters worden gebakken en weggegeven?” En weer die glimmende ogen.

Be Sociable, Share!

•