foto Geert van Erven

Soms droomt hij op zijn eigen bank weleens weg als hij op tv andere banken voorbij ziet komen. Bijvoorbeeld die van Ajax met daarop Hennie Spijkerman, de nestor en bindende factor binnen de technische staf van de landskampioen. Of die van het zoekende PSV, de club die hij ooit tien jaar lang als speler diende. “Ik weet zeker dat ik met mijn ervaring en drive van toegevoegde waarde kan zijn. Ik hoop nog altijd dat ik die kans krijg. Waar dan ook. Ben fit en scherp”, verzekert Jan Poortvliet.

De 58-jarige voetbalcoach die sinds deze zomer te boek staat als werkzoekende. Om toch nog enige voeling met het veld te houden, traint en coacht Poortvliet het D1-team van JVOZ. Drie keer per week reist hij daarvoor op en neer vanuit Eindhoven naar Zeeland. “Leuk om te doen, dat meen ik. Aan de basis van het voetbal in Nederland, dus de jeugd, zijn mijns inziens namelijk wel wat dingetjes voor verbetering vatbaar. Op deze manier kan ik daar dan tenminste een heel klein beetje mijn invloed op uitoefenen. Wat? Die jongetjes vooral niet volstoppen met opdrachten. Gewoon lekker hun gang laten gaan, fouten laten maken en daarna spelenderwijs en op basis van hun eigen ondervindingen beter proberen te maken.”

Maar het liefst is de Zeeuw in het seniorenvoetbal actief. Waar de banen echter eveneens niet voor het oprapen liggen. “Ik zit te wachten op het verlossende telefoontje. Vertrouwenspersonen uit mijn directe omgeving geven hun ogen en oren de kost. En ikzelf ook. Solliciteren? Jazeker. Toen er de afgelopen maanden vacatures waren bij Beveren, Dessel, Helmond Sport en NEC heb ik gereageerd. Ben ook nog even serieus in beeld geweest bij een club op Cyprus, maar helaas kozen ze toch voor een ander. Een amateurclub? Wat denk je? Voel me nergens te groot voor en voetbal is voetbal. Nou ja, een vierdeklasser is misschien wat te. Hoewel, toen mijn broer onlangs kampioen werd met zijn team in de vierde klasse en ik het plezier zag dat hij daaruit haalde…”

120.000 gulden

Zelf zal Poortvliet het nooit ter sprake brengen, maar we hebben het hier wel over een man die ooit in de finale van een WK stond en een Europa Cup won! En die moet nu dus noodgedwongen langs de deur en min of meer bedelen om een baan. “Ik ben niet in de omstandigheid dat ik het rustig aan kan doen. In mijn sportieve hoogtijdagen bij PSV verdiende ik 120.000 gulden… Los daarvan, stel dat ik nu de hoofdprijs in de Staatsloterij zou winnen, dan nog zou ik maar één ding willen en dat is dagelijks op dat veld staan. Ik ben namelijk nog lang niet klaar, er is nog zoveel te doen. Voordat ik in ’74 naar PSV ging heb ik twee jaar in de bouw gewerkt. Daarna was het voetbal, voetbal en voetbal. Voetbal is mijn leven. Ik zou niet anders willen. En kunnen.”

Zodoende is het logisch dat het beeldscherm in huize Poortvliet hoofdzakelijk groen kleurt. Vol vuur verhaalt hij over wat hij ziet en ook wat hij niet ziet. Zijn handen jeuken om te helpen, om een bijdrage te leveren. “Ik wil op dat veld staan en het is frustrerend dat je dan gedwongen thuis zit. En ik hoef heus niet per se met mijn kop vooraan te staan. Tegenwoordig heeft elk team een paar mensen in de technische staf. Nou!” Wat zou dan de reden zijn van de ontstane situatie? Zijn het de resultaten van de voorbije jaren? Zijn imago misschien? Bingo. Althans, Poortvliet reageert meteen. “Daar hoeven we niet moeilijk over te doen. Is ook een beeld dat ikzelf gecreëerd heb, hoor. Er is een tijd geweest dat ik dacht dat het niet gezellig kon zijn als ik er zelf niet bij was. Dat ikzelf het licht meende uit te moeten doen. Maar dat is verleden tijd, heb daarvan geleerd. Jammer alleen dat het etiket nog wel aan me kleeft. Weet je, ik ben zo serieus als wat.” En kundig, gedreven, loyaal. En….

Be Sociable, Share!

•