Aangrijpend tafereel was dat, die aftocht per brancard onlangs van Hasan Kilic. De speler van FC Den Bosch voelde dat het fout zat. Weer die knie, weer die revalidatie, weer lange tijd niet voetballen. Twee keer een kruisband scheuren, twee keer dezelfde bovendien: pijnlijk, in alle opzichten. Maar het kan nog erger. Het bizarre verhaal van Stefan Wiegerink. Ooit bijna contractspeler van Willem II en nu mikkend op een leuke amateurclub.

Acht jaar was Stefan Wiegerink toen hij werd opgepikt door Willem II. Zoals elk fanatiek voetballertje had ook hij dat ideaalbeeld voor ogen. Profvoetballer worden! En de weg daar naar toe zag er met de loop der jaren steeds perspectiefrijker uit. Wiegerink leefde voor het voetbal, zette er alles voor opzij. Hij overleefde alle doorselecteringen en toen hij als A-junior al af en toe voor Jong Willem II werd gevraagd en soms zelfs ook met de eerste selectie mocht meetrainen, leek stap 1 bijna bereikt. “Het ging volgens plan. Ik stond op het punt een contract te tekenen.”

Totdat die band voor de eerste keer knak zei. “De leiding van de club wilde vervolgens wachten met dat contract, niet onlogisch.” Met dat ene doel voor ogen werkte Wiegerink aan zijn herstel. Met succes, hij pikte weer aan. Maar niet voor lang. Voor de tweede keer ging hij door de rechterknie. Zelfde plek, zelfde diagnose. “Na de operatie heb ik mijn twee revalidatieperiode bij de KNVB gedaan. Dat was top. Het was heel hard werken en het vergde veel opoffering. Niet alleen van mezelf maar ook van mijn naaste familie. Moreel en financieel.”

Omdat het beloftenteam van Willem II intussen was weggesaneerd, sloot Wiegerink aan bij Baronie. “Dat was twee jaar geleden. Na een optrainperiode heb ik daar nog een half jaar gevoetbald. Ging goed.” Willem II had het beloftenteam inmiddels toch maar weer nieuw leven ingeblazen en de scouting was Wiegerink nog niet vergeten. Hij was tenslotte die belofte. Onder leiding van Clemens Bastiaansen pakte Willem II dit seizoen de titel, maar de climax vond plaats zonder Wiegerink.

Pure pech

“Het was 28 februari. Een oefenpotje. Eigenlijk gebeurde er niet zo gek veel, een standaardsituatie. Maar ik voelde meteen dat het niet goed zat. Weer die rechterknie…” Voor de derde keer had dezelfde voorste kruisband het begeven. “Onvoorstelbaar. De medici zeggen dat het pure pech is. Alles, mijn hele leven had ik afgestemd op het voetbal. En dan krijg je de bevestiging dat een profcarrière er definitief niet meer in zit. Ik heb het echt heel zwaar gehad, maar momenteel ben ik over de grootste klap heen. Ik moet verder, ook voor mijn familie en vriendin. Zij die mij altijd zo gesteund hebben. Het voelt een beetje alsof ik hen teleurgesteld heb.”

En nu? Artsen hebben hem geadviseerd om vooralsnog niet tot een operatie over te gaan. “Je kunt voetballen bij de amateurs door te zorgen dat de spieren rondom het gewricht sterk zijn en blijven, is me verzekerd. Ik mag straks weer voetballen en dat is alvast iets. Waar weet ik nog niet. Via mijn oud ploeggenoot Van Poppel zijn er contacten met Unitas Gorinchem. Ik heb nog tot 15 juni. Gelukkig heb ik naast al de tijd die ik in het voetbal heb gestoken, ook mijn studie aan het Johan Cruyff-college afgerond. Ben nu in dubio. Een baan zoeken of verder studeren”, zegt de controlerende middenvelder uit Breda. “Weet je, ik moet het hele verhaal achter me laten. Die kracht heb ik inmiddels wel, ben mentaal gehard. Maar het gevoel dat ik door botte pech mijn droom niet heb kunnen realiseren, zal altijd blijven sluimeren. Die pijn verdwijnt nooit.”

Be Sociable, Share!

•