Boy Wonder

foto Gert-Jan van Linschoten

‘Hé, volgens mij roepen ze je naam’, grapte medebankzitter Jordy Buijs. Alex Schalk schoof nog maar eens een paar centimeter naar voren op zijn stoeltje. Opdat de coach hem niet zou vergeten. Natuurlijk niet, John Karelse had geen andere keus. Schalk kwam, zag en bevestigde. “In de basis? Nou, ik heb in ieder geval mijn visitekaartje afgegeven. Maar de trainer beslist”, formuleerde het Boy Wonder keurig, terwijl hij naar eigen zeggen nog in totale extase verkeerde.

Hij en alleen hij was verantwoordelijk geweest voor de wederopstanding van NAC. Waar doelman Jelle ten Rouwelaar sprak van schaamtegevoel omdat een ventje van amper 19 de boel op sleeptouw had moeten nemen, repte Anthony Lurling over de klik met Schalk, bijvoorbeeld in de manier van doorjagen. “Dat doen wij namelijk op dezelfde manier en op elkaar afgestemd, waardoor het effect groter is. Waarom niet zo beginnen? Ik kan en wil niet op de stoel van de trainer zitten, maar dat wordt zo langzamerhand wel de vraag”, zei Lurling (foto), die voor rust ‘geen pepernoot raakte’, maar erna als herboren voetbalde en ook nog de 2-2 binnen trapte. “Ik wachtte totdat de keeper een stap deed en op dat moment schoot ik, want dan staat hij vast.”

Terwijl Schalk van de ene verslaggever naar de andere is gesleurd, blijft de glinstering in zijn ogen prominent aanwezig. Oorlog maken, werd hem als opdracht meegegeven. En dat deed hij. Amper een paar minuten in het veld haalde Schalk de trekker al over. “Ik raakte de bal perfect. Heerlijk zoals die over het natte gras in de hoek zeilde. Ik had daarna even een mindere fase met een paar keer balverlies, maar toen ik eenmaal over mijn tweede adem beschikte, ging het weer. Druk? Totaal niet. Ik krijg er juist energie van als al die mensen je naam scanderen.” Het is die onbevangenheid die NAC over het dode punt hielp. In combinatie met het terug halen van Matthew Amoah, die als diepste middenvelder meer waarde voor dit team heeft. De balans lijkt dan beter.

Opportunistisch

Een raar fenomeen is dat trouwens. Terwijl algemeen werd aangenomen dat NAC Breda in de tweede helft van het duel met FC Groningen door het scoreverloop wèl alle energiebronnen aansprak, legden de spelers van de thuisclub in deel 1 misschien wel meer meters af. Want toen was iedere vorm van onderlinge samenhang zoek en kwamen Bredase spelers soms niet één, maar zelfs meerdere stappen te laat bij de situatie. “Na rust hadden we meer grip op de tweede ballen, puur omdat het wat beter stond”, beaamde Tim Gilissen. Hoe dan ook, voetballend zal het beter moeten. Of zoals Lurling het verwoordde: “Opportunistisch spelen biedt soms uitkomst, maar dat houd je geen heel seizoen vol.”