foto Geert van Erven

Zaterdag 19 maart was het D-day. Wereldwijd in de manier waarop het woord ooit is ontstaan – Libië – en voor Tilburg en omstreken in beeldspraak. ‘No surrender’ stond te lezen op een mega spandoek voor het uitvak in de Venlose Koel en aan die opdracht voldeed Willem II uiteindelijk. Maar met de 0-0 was VVV natuurlijk de grote winnaar. “De teleurstelling in de kleedkamer was enorm, maar we leven nog. Dat het lastig wordt, is duidelijk. Maar niet onmogelijk”, zei Marlon Pereira en zijn ogen verraadden dat hij het nog meende ook. “We hebben nog vier thuiswedstrijden.” Maar VVV gaat ongetwijfeld toch ook nog puntjes pakken? “Ja, dat is waar.” Terstond verdwijnt de stelligheid van zijn gezicht.

Niettemin: it ain’t over until it’s over. Als enige speler maakte Pereira de Tilburgse martelgang vanaf begin augustus helemaal mee. “Haarlemmerolie? Ja, ik ben de hoer van het elftal”, windt hij er geen doekjes om als het gaat om de vele posities op het veld die hem werden toebedeeld. De laatste tijd als linksback. “Ik altijd blij als ik mag spelen, laat dat duidelijk zijn. Ik ben eigenlijk ‘een zes’ van origine, een controlerende middenvelder. Op die plek voel ik me thuis. Vooral voor rust ging het wel lekker deze wedstrijd. Toen die Musa erin kwam, werd het moeilijker. Een onvoorspelbare speler. Helemaal op het eind, toen wij achterin één-op-één speelden.” Twee keer sneed Musa toen voorlangs bij Pereira en had de bal bij een lichte fysieke aanraking zomaar op de stip kunnen belanden. “Dat flitste inderdaad door mijn hoofd. En bovendien kan ik helemaal geen kaart gebruiken, want ik sta op scherp.”

Zes wedstrijden zijn er nog te gaan. Zes is het rugnummer (en dus de voorkeurspositie) van Pereira, zes is het aantal punten dat Willem II nog moet overbruggen ten opzichte van VVV. Zes was het aantal reële hele en halve mogelijkheden die Willem II onbenut liet in Venlo. 19 maart is 19-3. Negen min drie is zes, gedeeld door één is:… zes. Kortom, je kunt er allerlei theorieën op loslaten. “Deze slag hebben we verloren, maar de oorlog nog niet”, sprak positivo Gert Heerkes in het kader van D-day. De (lichaams)taal van de volgers rondom het elftal en de club liet aan duidelijkheid niets te wensen over: mission impossible! De enige zekerheid is dat het verdomd moeilijk zal worden om die kwart eeuw Willem II onafgebroken op het hoogste niveau te vervolmaken. Die mijlpaal zou dan stranden op 24 jaar. En twee plus vier is…..

Be Sociable, Share!

•