foto Thijs Meeuwsen

Zo krijg je als club – ook buiten het veld – tik op tik en sta je bij wijze van spreken al met ‘n been in de eerste klasse en zo ziet het er in drie dagen tijd ineens een stuk anders uit. Met zes uit twee heeft Blauw Geel’38 in ieder geval weer aansluiting met de bewoonde wereld bewerkstelligd. “Het positiespel was erbarmelijk, maar daar heb ik nu even geen problemen mee”, glunderde Francois Gesthuizen na de 1-3 bij Dongen.

Onverdiend was de Veghelse winst niet, maar de weegschaal had evengoed in Dongens voordeel kunnen uitslaan. Als zo vaak zat hem de crux in de momenten. Want wat als arbiter D’Onorio die 2-1 van Manuel de Ceuster op advies van zijn assistent niet had afgekeurd? Of die 1-2 van (blijkbaar) Wesley Meeuwsen juist wel? Over beide spelsituaties kenden ze bij de thuisclub geen twijfels. “Die goal van Manuel was honderd procent geen buitenspel. Hij komt achter zijn tegenstander vandaan en kopt die bal binnen. Een glaszuiver doelpunt!”, verzekerde Arie van der Zouwen.

En over de bal die via het lichaam van Meeuwsen uiteindelijk over de lijn viel bestond bij doelman Timen Beijes en verdediger Paul van Zon eveneens geen onduidelijkheid. “Ik kreeg een beuk en daardoor viel die bal uit mijn handen. Volgens de scheids kwam dat door de wind”, foeterde de keeper. “Doordat die speler van Blauw Geel  een duw gaf, ontstond deze situatie”, had Van Zon geconstateerd. Hoe dan ook, de treffer werd toegekend en vanaf dat moment speelde Dongen een kansloze wedstrijd. Het raffinement in de aanvallen was in de tweede helft sowieso al flink afgenomen, daarna definitief. Blauw Geel stond al pal en hield dat vol. Gaf gewoonweg niets meer weg.

“Wat dat aangaat ben ik content. We hebben als team geknokt voor een resultaat en als je met zijn allen ergens in gelooft, zie je waartoe dat kan leiden. Wij onszelf aangepast? Nee,we  anticipeerden juist op de tegenstander. Wij hadden Dongen met drie spitsen verwacht in plaats van met twee. Het was goed om te zien dat de jongens dit tijdens de wedstrijd zelf veranderden. Nu werd het 3-5-2 en herstelden we het evenwicht op het middenveld. We vormden simpelweg koppeltjes, dat is toch het meest duidelijk voor een ieder.”

foto Thijs Meeuwsen

Sleutel

Het koppeltje Fatih Kamaci en Mustafa Gűler vormde – los van genoemde momenten – de sleutel op de steppe in Dongen. Waar Kamaci in de eerste helft meer dan eens de diepte zocht en daarmee gevaar stichtte, kreeg Gűler gaandeweg steeds meer vat op de spelmaker van Dongen. “Zij bleven het toch vaak zoeken in voetballende oplossingen, maar ik denk dat Blauw Geel over het geheel genomen toch meer dreiging had”, vond Gesthuizen. Na de 1-0 van Kamaci (steekbal Remon Koenen) trok Meeuwsen de stand koppend gelijk. Op maat bediend door Mounir Biyadat. De jaren beginnen stilletjes aan te tellen voor de linkspoot (en zijn lichaamsgewicht ook), maar aan de bal maakt hij nog altijd weinig verkeerde keuzes.

Zo stond Biayadat meermaals aan de basis van een Veghelse aanval die hout sneed. Het balletje op Meeuwsen – nog voor rust en ragfijn, daarbij rekening houdend met de wind – was gaaf. Meeuwsen had vervolgens één beweging teveel nodig. De frommelgoal in het zesde kwart, die dus niet had mogen tellen volgens de gastheer, vergoedde alles. En knakte Dongen. “Een uit vier, ja. En zaterdag naar koploper UNA. Toch vind ik dat wij goed gespeeld hebben. Waren echter vooral ongelukkig”, verzuchtte coach Van der Zouwen. “Vaak kregen wij in het verleden de complimenten voor ons spel. Als de tegenstander de punten had binnengehaald. Andersom is ook weleens lekker. Zeker in deze fase”, grijnsde Gesthuizen, die invaller Nicky Scheepers de allesbeslissende 1-3 zag binnen schieten.

Be Sociable, Share!

•