In mei 2011 speelde Vincent Vervoort zijn laatste wedstrijd in competitieverband voor Baronie. Bij elkaar opgeteld ongeveer 90 minuten oefenvoetbal en voor de rest vooral veel kommer en kwel in fysiek opzicht viel hem nadien in een periode van tien maanden ten deel. Zo blij als een kind was Vervoort daarom zaterdag in Nuenen (0-2) met zijn comeback in Baronie 1. “Ik heb genoten.”

Zegt hij de day after the night before, nadat hij zich als ‘een man van 85’ uit zijn bed heeft gehesen. “Ben stijfjes, maar dat is begrijpelijk.” Te verwaarlozen ook, afgezet tegen de mentale en fysieke strijd die Vervoort heeft moeten leveren om terug te keren. “Twee weken geleden was ik eindelijk zo ver om eventueel mijn rentree te maken, maar toen werd ik getroffen door een flinke griepaanval. Heb toen een gat in een deur geslagen, zo kwaad en teleurgesteld was ik.”

Afgelopen week hervatte Vervoort de training en de gedwongen inactiviteit was merkbaar. “De lies gaf meer last. Ik heb toch doorgezet en vrijdag ging het al een stuk beter.” Of hij ooit helemaal fit zal worden is de vraag. “Ik zal vermoedelijk altijd in beweging moeten blijven, ook tijdens vakanties. Maar goed, als dat de remedie is om te kunnen blijven voetballen, zie ik dat niet als een probleem.”

IJzersterk

Vervoort is vooral een liefhebber en hoewel hij in Nuenen in de eerste helft al kapot dacht te zitten, vond hij nadien zijn tweede adem. En daarnaast de tegenwoordigheid van geest om te genieten van de acties van zijn ploeggenoten. “Ons middenveld met Benjamin van Wanrooij, Jurgen Gijzen en Tom Janssen speelde echt ijzersterk. Zoals eigenlijk elke individuele speler een dikke voldoende haalde. Als wij tegen een ploeg spelen die ook wil voetballen, zoals Nuenen, blijkt dat dit Baronie tot veel in staat is. De ontlading na het laatste fluitsignaal was enorm. Dit hadden we echt nodig.” En hijzelf niet in de laatste plaats.

Be Sociable, Share!

•