foto Gerald van Zanten

Toen de dokter op Tweede Paasdag de schuifladentest eenmaal had toegepast, was de diagnose snel gemaakt. “Er ging wel een schok door me heen, nadat hij het woord kruisband had genoemd.” Manuel de Ceuster realiseerde zich namelijk meteen dat hij twee dagen eerder bij UNA zijn allerlaatste minuten in de hoofdmacht had gespeeld. “Uitgerekend de donderdag voorafgaand had ik de leiding op de hoogte gebracht van mijn besluit om na dit seizoen te stoppen als selectiespeler van Dongen 1. En dan dit.”

Zoals wel vaker bij deze blessures was er van fysiek contact geen sprake. “Ik wilde reageren op een beweging van mijn tegenstander, draai weg en hoorde vervolgens iets knakken in mijn knie. Wist eigenlijk meteen dat het goed fout zat, maar je houdt er toch altijd stiekem hoop op dat het meevalt. Nu het is zoals het is, ben ik in ieder geval blij dat ik al had besloten om er een punt achter te zetten, anders was het dubbel zuur geweest. Wat het nu trouwens eigenlijk toch is, want op deze manier had ik me mijn afscheid niet voorgesteld. Nu wordt het langs de kant toezien en hopen. Hopen dat het beter gaat met de ploeg. Zonder dat ik er zelf invloed op kan uitoefenen.”

Niet niks

Gymdocent De Ceuster (32) mikt nu op een snelle operatie. “De revalidatie kan namelijk niet snel genoeg beginnen. Negen maanden, zeggen ze…” Hij zucht nog maar eens. Ook als Dongen 1 ter sprake komt. “Misschien dat Remon Koenen straks nog een wedstrijdje kan meepikken, maar in één klap twee basisspelers verliezen is niet niks. De breedte van de selectie kan dadelijk een probleem gaan vormen, ja. Het wordt lastig. Ik heb werkelijk geen flauw idee waarom we de laatste weken geen punten meer pakken. Wisten we het maar. Keihard blijven knokken met z’n allen is het minste wat we kunnen doen. Het zou voor mij persoonlijk in ieder geval een pleister op de wonde zijn als we er in blijven. Al blijft het gruwelijk kloten om er op deze manier mee te moeten stoppen. Die regie had ik liever zelf in handen gehad. Waarom stoppen? Ik wilde echt meer tijd voor mijn gezin vrijmaken. Af van de verplichtingen die voetballen in de Hoofdklasse met zich meebrengen. Ik was overigens niet van plan helemaal te stoppen. Dongen 2 of Bavel, in mijn achtertuin, zou het worden. Daar was ik nog niet over uit. Nu wel. Ik blijf bij Dongen. De komende periode zal ik vanwege mijn revalidatie veel in contact staan met mensen die aan de club verbonden zijn en dan is het wel zo netjes om iets voor de club terug te doen.”

Be Sociable, Share!

•