foto Gerald van Zanten

‘Hoe kan dat nou? Waarom al die pech?’, vroeg Jorn Sweres zich in eerste instantie af toen hij woensdag na een tweede consult het ziekenhuis verliet met de boodschap dat hij rekening moet houden met een absentie van mogelijk drie maanden. Als alles wat in het leven gebeurt inderdaad een reden heeft, dan staat één ding vast voor de 21-jarige aanvaller van Baronie: hij gaat hier ongetwijfeld sterker uit komen. Uiteindelijk dan toch.

“Zitten we mooi met zijn tweeën naast elkaar op de bank, hè”, laat de zoon van Baronie-coach Jack Sweres blijken dat hij al dat disfortuin met een vleugje cynisme een plaats probeert te geven. Waarbij zijn eigen fysieke leed in het niet valt vergeleken met de ellende van zijn ernstig zieke moeder. Wier vechtlust anderzijds een soort van inspiratiebron is. “Het is in ieder geval een stuk makkelijker om zaken in een perspectief te plaatsen. Door mijn blessure kan ik een tijdje niet voetballen. Dat is vervelend. Wellicht helpt een invallende winter me daarbij een handje. Maar het is nog vervelender dat ik op school de praktijkvakken moet missen. Ik hoop dat ik later alsnog de herkansingen kan doen.”

En zwaar kloten dat…. Leven van dag tot dag en het beste ervan maken. Proberen te maken. Dat is het tegenwoordige credo van de familie Sweres, met het voetbal als uitlaatklep. “Er is een periode geweest dat ik op het voetbalveld niet mezelf was. Het ging toen ook voetballend niet best en dan zijn er momenten waarop je jezelf afvraagt: wat ben ik hier in hemelsnaam aan het doen op dat veld? Mijn pa heeft altijd gezegd, als het niet gaat of kan, dan stel ik je niet op.” Maar Sweres junior vocht zich erdoorheen. “Het leven gaat door, hoe simpel dat misschien ook klinkt. Op een of andere manier is het me gelukt die knop om te zetten.”

Empatisch

Waar ook Baronie 1 zich gedurende de huidige jaargang ontworstelde aan een mindere fase met Jorn Sweres als één van de exponenten daarvan, kwam de pechduivel zondag dus opnieuw op visite. Nota bene in dat eigenaardige staartje van amper tien minuten bij De Valk. “Ik heb zelf weinig meegekregen van de toedracht. Ik lag ineens op de grond met heel veel pijn.” Withete Baronnen spraken van een schandalige overtreding die donkerrood verdiende, maar de scheidsrechter volstond met geel. “Die jongen is later in de kleedkamer geweest en heeft zijn excuses aangeboden. Die heb ik te goeder trouw  geaccepteerd. Ik wil niet geloven dat het opzettelijk was”, reageert hij uitermate empatisch. Zoals hij trouwens ook betrokken reageerde toen hij op die massagebank lag in de Valkenswaardse kleedkamer, pal na het incident. “Ik had echt pijn, maar toen ik gejuich hoorde ben ik zo goed en zo kwaad als het kon toch even op die bank gaan staan om door het raampje naar buiten te kunnen kijken. Yes! De winnende (2-3) voor ons.”

Per saldo niettemin slechts een klein pleistertje voor Sweres. “De schade? Nu eerst zes weken gips om mijn voet tot rust te laten komen. Zondag na de wedstrijd ben ik samen met mijn vader naar het ziekenhuis gegaan. Hoewel er een joekel van een bult op mijn wreef zat, sloot de dokter een breuk van het middenvoetsbeetje uit. Daar was ik toen blij om. Maar woensdag ben ik teruggegaan, de pijn werd steeds heviger. Nader onderzoek wees uit dat de banden om de wreef zwaar beschadigd zijn, mogelijk gescheurd. Een pittige blessure volgens de medici. Achteraf gezien was een breuk voordeliger geweest…” Tja, life is a bitch, sometimes. Bewonderenswaardig hoe Jorn Sweres ermee omgaat.

Be Sociable, Share!

•