foto Henk Esselbrugge

In het kader van de teambuilding en het belang van de wedstrijd maakte de leiding van UDI’19/Beter Bed van de nood een deugd. De selectie reisde zaterdagmiddag al af naar het Hoge Noorden in voorbereiding op de topper met Alcides op zondag. Op verzoek zette topscorer Sam Wassenberg zijn ervaringen op schrift. Over friet in een bejaardentehuis, Friese hooligans, de positieve lading van het samenzijn én de koppositie in de Hoofdklasse C.

‘Zaterdag rond de klok van 15.30 uur vertrokken we in drie kleine busjes met twaalf personen richting Wolvega. Onze begeleiding zat achter het stuur. Twee uur verder inclusief pitstop arriveerden we in ons hotel, dat een soort van bejaardentehuis bleek te zijn of te zijn geweest. Het was er in ieder geval erg rustig. Na het inchecken konden we meteen aanschuiven voor het diner, dat – eerlijk is eerlijk – niet geweldig was. We kregen een bordje friet, een schnitzel die op een schoenzool leek en ook als zodanig smaakte en wat sla zonder dressing. Achteraf kregen we nog een extra frikadelletje ter compensatie.

Dost

De zin om met zijn allen zoals gepland naar Heerenveen tegen De Graafschap te gaan, werd er niet minder door. Eenmaal aangekomen, namen we plaats op de korte kant van het stadion, niet ver van het sfeervak van Heerenveen. Erg leuk en gezellig! De wedstrijd (1-1) op zich was saai, ondanks een aantal schitterende acties van Assaidi en Narsingh. Dost speelde een redelijke pot en de voetbalkenners onder ons waren het er over eens dat Dost er bij een topclub zeker twintig in legt.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=e3AqDNrhKtM]

Na de wedstrijd was het spannender. Onderweg naar de busjes werden we gevolgd door wat Heerenveen supporters. Sommige medespelers voelden al wat dreiging. ‘Ach, lul toch niet’, zei ik nog tegen Tim Wolf. Eenmaal aangekomen bij de busjes werd ons gevraagd of wij uit Doetinchem kwamen. Na het ontkennende antwoord werden de circa tien jongens toch agressief en werd een speler van ons tegen zijn oor geslagen. Na wat duw- en trekwerk keerde de rust terug. Een beetje jammer dat het zo moest aflopen, maar ook nu lieten we ons – op zijn minst figuurlijk – niet uit het veld slaan. In de lobby van het hotel vervolgden we onze avond. Een groepje aan de kletstafel, een groepje aan de pokertafel (waar Bart van der Wijst overigens heerste) en een groepje Studio Sport kijkend. Rond één uur was iedereen weer terug op de kamer. Ik lag overigens bij Dimitri Cremers en daar is nog wel tot half drie in de nacht over voetbal gepraat.

200 Udense supporters

Zondag, 9.30 uur. Ontbijt en opmaken voor de big match. Na een parkwandeling en een partijtje biljarten ging het – gepakt en gezakt met eigenhandig samengestelde lunchpakketjes – eindelijk richting Meppel, 40 kilometer verderop. Eenmaal aangekomen voelde het heel erg goed, je merkte dat de sfeer anders dan anders was. Zo’n dag extra heeft hoe dan ook een toegevoegde waarde voor het groepsgevoel. En dat had ik ook zo gevoeld als het resultaat niet goed was geweest. Behalve in de openingsfase hebben we beter gevoetbald dan Alcides. Ofschoon zij een aantal prima spelers hebben! Zeker een kwart van de 800 toeschouwers kwam uit Uden. Geweldig, helemaal natuurlijk door het resultaat (0-2).

Wat een euforie na de wedstrijd. We staan bovenaan! En we kunnen over twee weken op eigen veld de periode pakken tegen de hekkensluiter. Daarnaast was het voor mij persoonlijk erg mooi om op tien treffers te komen. Respect ook voor onze verdedigers: fantastisch gespeeld! Vervolgens biertje(s) gedronken en terug gereden naar Uden met een tussenstop bij de Mac. Eenmaal in Uden aangekomen gingen de meeste jongens meteen naar huis. Moe, maar voldaan. Een weekend om nooit te vergeten.’

Be Sociable, Share!

•