Het leven gaat zoals het gaat. In 2003 kwam de Rus Konstantin Prachkovskiy naar Nederland. Met zijn Duitse vriendin, die meteen na hun huwelijk een voetbalclub voor hem benaderde. Bij Baronie namen ze de telefoon niet op, bij Boeimeer wel. Anno 2010 voetbalt Kosta – zijn verbasterde roepnaam – bij Boeimeer en is de club een stukje van hemzelf geworden. “Boeimeer betekent heel veel voor mij.”

Vanwege gezondheidsproblemen koos hij destijds in de Sovjet Unie voor zijn studie. Min of meer noodgedwongen.  Want voetbal was zijn alles. “Mijn ogen waren -6,5! Als de bal aan de andere kant van het veld was, zag ik die niet.” Op latere leeftijd zorgde een laserbehandeling voor een oplossing van dat probleem. Inmiddels had Kosta werk op een zeilschip en daar leerde hij zijn als toerist aanwezige huidige vrouw kennen.

Het liefst zou Kosta elke dag voetballen. De sport is zijn grote passie. In de hedendaagse praktijk komt daar slechts gedeeltelijk iets van uit. Toch hoor je Kosta niet klagen. Hij is erg tevreden met het leven dat hij leidt. “In feite heb ik alles gekregen wat ik wilde. Een familie, een huis, voetbal, een motor. Het kan haast niet beter”, zegt Kosta, die vrijwel meteen na zijn aankomst in Nederland werk vond als orderpicker en tegenwoordig een baan in de logistiek heeft als kantoormedewerker. Een vergelijking maken met zijn geboorteland is er een met een hoog appels en perengehalte. “Als ik hier ergens twee uur moet wachten, dan doe ik dat. Ik heb geduld. Nederlanders kunnen dan al snel gaan klagen. In Rusland wacht je gewoon veel. Het is daar ingeburgerd. En daar is het moeilijker om door het leven te gaan. Hier is meer rust.” Via een weblog houdt hij het thuisfront op de hoogte van de ontwikkelingen in het Westen. Jaarlijks bezoekt hij de familie achter het voormalige IJzeren Gordijn. “Voor een week, tien dagen. Of ik ooit terug ga? Misschien, maar voorlopig niet.”

Ambities

Maar zijn belangrijkste bezigheid naast vrouw en kind is dus dat voetballen. Met het eerste elftal van Boeimeer. “Ik heb in al die jaren op zowat alle posities gespeeld, behalve keeper. Wat voor type ik ben? Een harde werker, iemand die strijdt met vuur in de ogen. In ons team staan een paar jonge voetballers van 17 en 18, die zijn in potentie zo goed. Dat niveau heb ik zelf nooit gehaald. En met mijn 30 jaar koester ik geen ambities meer om het nog ergens anders te proberen. Eigenlijk ook nooit gehad. Bij Boeimeer ben ik op mijn plaats. Mijn vrouw en kind komen altijd kijken. Mijn dochter is dan een soort mascotte met een Boeimeer-shirtje aan. Van een bestuurslid heeft ze hele kleine voetbalschoentjes gekregen, speciaal met de hand gemaakt en vroeger van zijn eigen zoon geweest. Bij haar geboorte kregen we een kaart met handtekeningen van de hele selectie. Aan die dingen hecht ik enorm veel waarde. Ze zijn ook kenmerkend voor deze club. Je wint samen en je verliest samen, snap je?”

Be Sociable, Share!

•