foto Gerald van Zanten

“Roel van Delft is van hoofdklassenniveau. Zonder twijfel.” Waar Frans van Wijk zojuist hard (maar terecht) heeft geoordeeld over de helft van zijn ploeg, die volgens de trainer van Achilles Veen op deze manier niets te zoeken heeft in de op één na hoogste amateurafdeling, beaamt hij dat het voor Van Delft een frustrerend middagje moet zijn geweest. “Ik heb niet anders gespeeld dan anders. Maar alleen sta je vrij machteloos.”

Vanwege de snelheid voorin van Zwaluwen achtte Van Wijk het raadzaam om met één diepe spits te spelen en de vleugelaanvallers wat verder in te laten zakken. Bij balbezit van Veen had dat gaandeweg tot gevolg dat de afstanden te groot werden. Mogelijk ingegeven door de snelle 0-1, die het vertrouwen bij de thuisclub bovendien geen goed deed. Onrust aan de bal en verkeerde (tactische) keuzes voerden de boventoon.

Precies twee elementen waarop wat Van Delft – de diepe spits in kwestie – betreft weinig was aan te merken. Vooral in de eerste 45 minuten bewoog de Waalwijker op de juiste momenten naar de bal toe of er vanaf en kaatste soepel op de weinig bespeelbare ballen die hij kreeg. De ondersteuning was echter ondermaats. “Voorin konden we nooit echt een vuist maken, misten stootkracht. Hoewel we in die fase toch twee beste kansen om zeep hielpen. Ik merkte ook dat deze tegenstander toch wel iets sterker is dan we voorheen gewend waren. Dus dat het moeilijker is om in je uppie iets te forceren.”

Deceptie

De wissels na rust brachten geen verbetering. Slordig en onsamenhangend waren de typeringen die het spel van de debutant kenmerkten. “Ik had me er veel van voorgesteld. Een deceptie dit”, sipte Van Delft (24), die anderzijds overtuigd blijft van de kwaliteiten die Veen volgens hem wel degelijk in huis heeft. Maar die het gros in deze ouverture dus kundig verborgen hield. Met de goalgetter van nature annex aanspeelpunt met voetballend vermogen zelf als één van de uitzonderingen.

Be Sociable, Share!

•